Ile człowiek musi czuć bezsilność, aby móc zrozumieć siebie i swoje mechanizmy, które nim rządzą? Kazdy z Nas ma inaczej. Jedni wychodzą z choroby i zapominają o swoim przykrym stanie emocjonalnym, zaś drudzy, niewiadomo dlaczego nie mogąc znieść już siebiei swoich stanów zapadają  w jeszcze więksą bezsilność. Jednak siłą jest w Nas samych:) Próby zmiany swojego dotychczasowego życia, nawet jeśli są nieudane, to jednak dają w jakimś stopniu możliwość poczucia siebie, swoich możliwości. Wyobraźmy sobie człowieka, który nic nie robiąc ze swoim życiem poddaje się. Wówczas jest to taka sytuacja,  w której ani chory, ani bliska osoba nie potrafią  mu pomóc. Oczywistym jest,ze człowiek mając głęboką depresję nie będzie mógł sprostac problemom dnia codziennego, nawet nie wstanie z łóżka by zjeść posiłek, czy w ogóle się umyć, ale osoby, które nie są jeszcze w sidłach depresji, mogą w jakimś stopniu walczyć i próbować zmienić siebie:) Ja też mam bardzo ciężko, bo ciągle przeżywam stany depresyjne, które wewnętrznie mnie rozbijają, nie dają spokoju. Jednak ciągła walka, szukanie nowego zajęcia daje mi podstawę do tego, aby móc istnieć jak człowiek, który czegoś chce w swoim życiu, nie tylko stojąc w miejscu i myśleć o swej chorobie. Po to właśnie jest świat, aby w nim trwać i jakoś się wspierać, by myśli nie zalegały w Naszych umysłach, które niczego dobrego nie wniosą, jedynie pustkę i cierpienie...Razem można wiele, gdy dookoła Nas są zaufani przyjaciele...;)